Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda stworzona przez W. Sherborne, angielską nauczycielkę tańca i ruchu.
Korzeni metody należy szukać w teorii i praktyce szkoły Rudolfa Labana- twórcy gimnastyki ekspresyjnej.
Weronika Sherborne uważała się za uczennicę R. Labana była kontynuatorką jego dzieła, wniosła do teorii Labana aspekt humanistyczny, zwróciła uwagę na potrzebę rozwijania bliskich związków między ludźmi. Idea wspomagania rozwoju dziecka przez nawiązanie więzi emocjonalnej z innymi stała się podstawą jej metody.
Celem metody jest, rozwijanie sfery emocjonalno- społecznej oraz świadomości samego siebie i innych osób za pomocą ruchu.
Genialność metody W. Sherborne opiera się na prostocie i naturalności, ćwiczenia przez nią opracowane wywodzą się z etapu baraszkowania, które pojawia się we wczesnym dzieciństwie u każdego zdrowego dziecka i jest jego naturalną potrzebą. Powstałe podczas tych zabaw doznania wypływające z własnego ciała i odczuwanie go w kontekście: z elementami otoczenia, daje dziecku poczucie indywidualności.
Przez ruch rozwijane są:
Świadomość własnego ciała i usprawniania ruchowego
Świadomość przestrzeni i działania w niej
Dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywanie z nimi bliskiego kontaktu.
Aktywność człowieka, wykonywanie czynności ruchowych dowolnych czy też celowych jest uwarunkowane świadomością własnego ciała, własnej tożsamości. Człowiek, zatem musi znać i odczuwać swoje ciało jego poszczególne części, musi potrafić wyodrębnić się z tego, co go otacza.
W rozwoju dokonuje się to w ok. trzecim roku życia.
Świadomość siebie płynie z kontaktu ciała z podstawą( ziemią- podłogą)
Odczuwamy podłoże stojąc na ziemi, czujemy własne stopy, ciało, doznania: ruchowe płynące od poruszającego się ciała i dotykowe poprzez zetknięcie się z elementami otoczenia.
Drugie źródło odczuwania własnego ciała jako całości to wyczucie centralnej części: brzucha i tułowia( są to elementy integrujące ciało). Nazywanie części ciała przez rodziców przyspiesza rozumienie schematu ciała.
W czasie ćwiczeń ruchowych dziecko poznaje przestrzeń, w której się znajduje, oswaja ją, czuje się bezpiecznie a przez to bardziej aktywne, przejawia większą inicjatywę.
Wiedza z poznania tego jak porusza się nasze ciało w przestrzeni rodzi zaufanie do własnych możliwości i poczucie bezpieczeństwa wobec otoczenia.
W przestrzeni człowiek nie jest sam, można ją dzielić z innymi osobami, wymaga to nauczenia się nawiązywania kontaktu początkowo z jedna osobą, potem z większą grupą.
W Metodzie Ruchu Rozwijającego wyróżniamy następujące kategorie ćwiczeń:
Ćwiczenia prowadzące do poznania siebie i własnego ciała
W rozwoju wiedzy o własnym ciele można wyróżnić kolejne etapy:
Wyczuwanie własnego ciała, nazywanie części ciała, (utrwala wiedzę). Na tej podstawie wykształca się świadoma kontrola ciała, jego ruchów a zatem i kontrola naszego zachowania.
Najwcześniej powinno nastąpić poznanie i opanowanie takich części: stopy, uda, nogi- są to filary dźwigające ciężar całego ciała, tworzą fizyczną całość z podłożem, po którym chodzimy. Kontrola nad nimi jest niezbędna do utrzymania pełnej równowagi.
Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu
Są one ściśle związane z poprzednimi, należy znać siebie, mieć pewność w działaniu, aby łatwiej nawiązać kontakt z innymi. Ćwiczenia te umożliwiają poznanie otoczenia, dzięki czemu czujemy się bezpieczni( lęk przed otoczeniem hamuje działania i wywołuje niechęć do przeciwstawiania się nowym sytuacjom). Charakterystyczną cechą dla tej grupy ćwiczeń jest wykonywanie ich na podłodze
Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współdziałania z partnerem i grupą
oparte na relacji „z”- relacja opiekuńcza, gdzie jeden partner jest aktywny, a drugi bierny
oparte na relacji „przeciwko”- gdzie partnerzy siłują się ze sobą
oparte na relacji „razem”- gdzie partnerzy współdziałają ze sobą.
Po etapach nabywania świadomości ciała, otaczającej go przestrzenią i przebywających w niej osób, można w bezpieczny dla dziecka sposób rozpocząć nawiązywanie kontaktów z pozostałymi uczestnikami zajęć. Na początku w relacji biernej, gdy pozostaje pod opieką ćwiczącego z nim partnera, następnie relacja, „przeciwko” kiedy to jest możliwość wypróbowania swojej energii i zrozumienia, na czym polega stosowanie siły bez agresji. Docelową relacją, jest relacja „razem”, opierająca się na współpracy partnerów- tutaj również każdy z partnerów jest aktywny i silny, ale w przeciwieństwie do poprzedniej relacji cała energia jest ukierunkowana i spożytkowana na wspólny cel.