Terapia psychomotoryczna
Terapia psychomotoryczna - szansą dla dziecka?
Psychomotoryka jest rodzajem terapii. Zainteresowałam się tą terapią, ponieważ szukałam czegoś co pomaga dzieciom i ma podstawy medyczne. Model belgijski jest prowadzony na założeniach M. Procus i M. Block z lat 60-tych XX wieku. Wypracowany został z inicjatywy lekarza neuropediatry specjalizującej się w rehabilitacji neurologicznej dzieci - dr Zofii Kułakowskiej.
Celem psychomotoryki jest BUDZENIE POTENCJAŁU DZIECKA, co oznacza pracę nad kontynuacją i aktywizacją sieci neuronalnych, które odpowiadają za mózgowe procesy integracyjne (innymi słowy: sprawić, aby dziecko samo podjęło trud rozwoju). Podczas zajęć korzysta się z szerokiego wachlarza środków – sprzyja to polepszeniu nie tylko mowy, ale ogólnie poprawia sprawność psychofizyczną.
Zajęcia z terapii psychomotorycznej trwają 1,5h. Odbywają się 2 razy w tygodniu w stałe dni i godziny, bez udziału rodziców. Schemat zajęć również jest stały. Uświadamia to dzieciom granice, obniża lęk, uspokaja, pozwala kontrolować emocje, zmniejsza napięcie związane z koniecznością dokonywania wyborów. Terapia obejmuje 30-35 zajęć. Dziecko jest cały czas aktywne. Sprzyja to kształtowaniu się jego poczucia tożsamości fizycznej i psychicznej oraz uświadamia pojęcia przestrzeni i czasu wokół dziecka. Bardzo dużą rolę w terapii odgrywa mowa. Każde ćwiczenie opatrzone jest instrukcją słowną. Werbalizacja następuje również podczas wykonywania ćwiczenia. Ruch i mowa wzajemnie się przenikają i stymulują.
Terapia psychomotoryczna odbywa się w małej grupie: od 3 do 5 osób, w dwóch grupach wiekowych. Młodsza grupa 3-5 lat, starsza 6-10 lat. Do 10 roku życia mózg dziecka jest najbardziej podatny na działania terapeutyczne. Kontakt z innymi dziećmi sprzyja porównywaniu się z innymi, naśladowaniu oraz współdziałaniu. Grupa stymuluje do podjęcia wysiłku – dziecko pracuje w grupie, choć indywidualnie nie chce wykonać ćwiczenia. Terapia grupowa sprzyja funkcjonowaniu w społeczeństwie. Stopień trudności zadań dostosowany jest do możliwości, wieku i dojrzałości rozwojowej dziecka. Każde ćwiczenie łączy doznania ruchowe, czuciowe, słuchowe, wzrokowe, emocjonalne i jest jednocześnie werbalizowane. Terapia psychomotoryczna prowadzona jest przez 2 terapeutów.
Terapia psychomotoryczna przeznaczona jest dla dzieci:
- z trudnościami w wykonywaniu czynności ruchowych (niezręczność, męczliwość, słaba koordynacja ruchowa, problemy z koncentracją, występowanie współruchów)
- z opóźnionym rozwojem mowy i trudnościami w porozumiewaniu się
- z brakiem zaufania do siebie i trudnościami w nawiązywaniu prawidłowych relacji z otoczeniem
- z trudnościami w uczeniu się i problemami szkolnymi (mylenie kolorów i kształtów, trudności i niechęć do rysowania, trudności w opanowaniu umiejętności czytania, pisania i liczenia)
- z wyraźnym opóźnieniem znajomości schematu własnego ciała (np. nieprawidłowe nazywanie części ciała)
- z brakiem orientacji w czasie i przestrzeni (mylenie pojęć czasowych: „dziś, jutro, wczoraj”, „nad, pod, obok”, mylenie prawej i lewej strony, trudności w opanowaniu posługiwania się zegarem i kalendarzem),
- z zaburzeniami lateralizacji (brak wyraźnej dominacji jednej ze stron, mylenie prawej i lewej ręki)
- z zaburzeniami wrażliwości czuciowo-dotykowej
- z zaburzeniami zachowania (nadpobudliwość ruchowa i emocjonalna, zaburzenia procesu uwagi, nieadekwatna samoocena – dzieci nadwrażliwe, płaczliwe, impulsywne, lękliwe, agresywne itp.).
Ramowy program zajęć:
- Przywitanie
- Przebieranie się i składanie ubrań
- Toaleta
- Masaż
- Ćwiczenia indukcyjne (dzieci młodsze)
- Ćwiczenia dużej motoryki (5 w grupie młodszej, 10 w grupie starszej)
- Ćwiczenia schematu ciała
- Aplikacje (zadania z zakresu nauki przedszkolnej i szkolnej – dostosowane do potrzeb rozwojowych dziecka)
- Ubieranie się
- Pożegnanie.
mgr Agnieszka Worobiec
logopeda,
terapeuta terapii psychomotorycznej